Wat had ik het graag over het woord ‘autogorbe’ willen hebben. Een Spaanse uitdrukking voor presidenten die na hun nederlaag het bewind willen voortzetten. Spaanstalige landen maken dat kennelijk wel vaker mee. Dan had ik het over T kunnen hebben. Over zijn waanzinnige en gevaarlijke pogingen voor altijd in het witte huis te blijven.
Maar ik kan het niet.
Vanmorgen trof ik onze buurman in tranen aan. Zijn exclusieve winkelketen moet sluiten. Na een moedige doorstart na de eerste lockdown was hij vol goede moed. De naderende, complexe bevalling van hun tweede kindje valt in het niet bij de zorg om het voortbestaan.
Ook mij overvalt de ernst van wat er komen gaat. Bij de winkel voor kunstenaarsbenodigdheden tref ik een zeer lange rij. En verontrustend lege schappen als ik eenmaal binnen ben. De fabrieken werken op halve kracht en mensen hamsteren verf, doek en penselen, hoor ik. Bij de dierenwinkel tref ik een nog langere rij. “Jij hoeft toch niet dicht?” vraag ik hoopvol aan de aardige baas die me altijd een extra dingetje voor de hond toeschuift. ” Geen idee” is zijn gelaten antwoord.
Thuis gekomen verzet ik iets in mijn avondpraktijk om de persconferentie te kunnen volgen. Persconferentie? Een toespraak uit het torentje, zal je bedoelen. Mijn gedachten gaan terug naar die eerste keer. Het andere Damesmeisje borduurde toen onmiddellijk een schilderijtje naar het beeld van de premier temidden van zijn persoonlijke inspiratiebronnen.
We kijken en luisteren. De geliefde, de empathische vriend en ik. We zijn het niet met elkaar eens. Een pittige discussie volgt. Over generieke maatregelen versus meer ‘op maat’. Over hand in eigen boezem of in die van een ander. Het gevaar van ‘de Kalverstraat’ of die van de eigen keukentafel.
En dan komt de dominee voorbij. “Goed idee, kerst met zijn twee”.
Eens raden, wat zal dat voor de discussie betekend hebben?