Het is 12 december. Ook deze datum is van betekenis. Om twee redenen. Het eerste jubileum van het akkoord van Parijs, hoewel ‘jubileum’ geen gepast woord is, in dit geval. Het impliceert teveel vreugde.

En omdat het de einddatum is van een al een halfjaar lopend zogenoemd ‘visitatietraject’ van mijn psychotherapiepraktijk. Zeg maar ‘ controle’.. Voor de derde keer in mijn loopbaan en elke keer enerverend. Maar waar heb ik t over in het licht van de andere datum?

Vijf jaar na de eerste afspraken die moeten voorkomen dat onze planeet en alles erop en eraan ten gronde gaat. Greta Thunberg is vernietigend in haar commentaar op de bereikte resultaten. “We gaan nog steeds snel de verkeerde kant op. Onze hoop is gericht op de mensen, het volk”.. Ook de Nederlandse elite schijnt te vinden dat het anders moet. Duurzamer, een grote ‘ reset’ is nodig. aldus onderzoek door het SCP, wiens directeur opnieuw de invloedrijkste mens van Nederland blijkt te zijn.

En wat gaan we daaraan doen, de komende jaren? Wat ga ik doen? Deze vraag speelt constant in mijn hoofd als ik het boek ‘On time and water’ door de IJslandse geleerde A..S.Magnason lees.

Dezelfde vraag speelt, op micro niveau’ in het visitaitietraject. Wat ga ik doen ter verbetering van mijn handelen. In dit geval met name op administratief en organisatorisch niveau. Ik heb een slechte beurt gemaakt. Te slordig bij het invullen van allerlei online vragenlijsten betrekking hebbend op deze controle, in de maanden september en oktober.. De foto’s van mijn prachtige praktijkruimte zijn in zwart/wit vanwege de hoeveelheid pixels en maken weinig indruk. Ik krijg een negatieve lading over me heen.

Naast het beeldscherm staat een afbeelding die me rustig houdt. Die me in contact houdt met het groter geheel. Belangrijker dan wat dan ook. ik heradem, we praten, ik laat zien en alles is goed.