Donderdagochtend 7.30u. Opstaan, de hond verlossen van haar hoge nood, een half uurtje op het kussentje. De krant. Sitalsing kopt met: “Normen en waarden zijn voor de buurman”. De VVD is niet zo voor t opleggen van wat en hoe. Dat hebben we afgelopen dinsdag weer gemerkt. Adviseren, niet opleggen. Er is een waarde die al de anderen overstijgt. Vrij zijn om te doen wat je wil, ook al gaat dat tegen het algemeen belang in. Waar is het tijdperk van normen en waarden gebleven? Onze vorige premier heeft nog een norm op zijn naam staan.

Na het lezen van de column vraag ik me af of ik diep in mijn hart ook niet een beetje een VVD-er ben. Is het niet zo dat wij met Sinterklaas onze dochters plus hun mannen ontvingen? Ja, zeiden we tegen ons zelf: “zij zijn een huishouden en wij ook”. Dus zitten we goed. Maar is dat zo? Volgens de letter van de wet bestaat het begrip ‘huishouden’ in dit verband niet meer. Alleen telt het ingeschreven staan op een adres. Aha, een andere uitweg. Woont de jongste dochter niet officieel op ons adres?

We gaan met Kerst weliswaar niet naar Frankrijk, maar huren een huis in Zeeland. De reden houdt verband met de achterban van de mannen. Wat ons betreft waren we gewoon gegaan. Nu dan wel niet de grens over maar de aantallen blijven hetzelfde. “Ja, maar..we hebben een tweede huisje ernaast gehuurd”, denken we opgelucht.

Donderdagmiddag ga ik me minder fit voelen. Hoofdpijn. En heel moe. Als ik tussen twee afspraken door even ga liggen, lijkt het alsof ik niet meer op kan staan. Moet ik me nu testen, schiet het door mijn hoofd? Zou t Corona kunnen zijn? Geen koorts of verkoudheid, maar ja. Ik herinner me hoe ik eerder die ochtend een cliente toegesproken heb. Dat ze zich moeten laten testen. Voor het algemeen belang. Ik zucht, de teststraat is aan t andere eind van de stad. Een half uur fietsen. Toch maar even aanzien…

Tja, een doodgewone donderdag. Doodgewone dilemma’s?