De lieve vriendin uit het centrum en ik gaan naar een theatervoorstelling anno nu. In Frascati. A portrait of the Artist in red, yellow and blue. Door Caro Derkx. Ik haal de vriendin op en samen lopen we door de stille koude stad In het gesloten theatercafe wachten we, de mondkapjes inmiddels op, tot we de zaal mogen betreden. Een halve vloer met eenzame stoeltjes. Stelletjes bestaan inmiddels niet meer. Gedurende het eerste kwartier ben ik verdwaald in de verkeerde voorstelling. Waar zijn de teksten van Woolf, Smith en Solnit, die me zijn beloofd? Langzaam ontdek ik in de tekstflarden een patroon. Veel minder over de vraag ‘ wie ben ik’ gaat het over ‘ wat zou je kunnen zijn’. Ik geef me over en laat me meevoeren door woorden en kleuren.

Anderhalf uur later staan we weer buiten. De vriendin vraagt vriendelijk aan de portier of we nog even binnen mogen blijven. Nee. Het nieuwe uitgaan is bar.

We lopen in omgekeerde richting. Op de Dam, onder de net opgerichte Kerstboom zitten we op een bankje. En drinken de meegebrachte gluhwein uit een thermoskan met een bonbon erbij.

Het is lang geleden dat ik hier zat. Ik zal 14 of 15 jaar zijn geweest. In een bloemetjes jurk, met blote voeten. Op de Dam zitten en denken dat dit het echte leven is. Ik herinner me dat het effect een beetje teleurstellend was. Na een poosje begon ik me te vervelen en deden mijn voetzolen pijn. Ik denk dat ik mijn schoenen maar weer aangetrokken heb en naar huis gefietst ben.

Wat is nu precies het verschil met de eerste golf, vragen de lieve vriendin en ik ons af, op deze koude december avond in 2020. In het voorjaar was het spannend. We voelden ons verbonden met elkaar in het isolement. We waren bezorgd over de zieken en de doden. Nu maken we ons druk over hoe en met wie we kerst kunnen vieren. Het is het allemaal een beetje saai geworden.

We pakken ons boeltje maar weer op en lopen langzaam naar huis.