De kogel is door de persconferentie: we kunnen met Kerst ‘helaas niet meer dan de laatste maanden’. En het lijkt door alle verontwaardigde reacties wel alsof er een nationale ramp op ons afstevent. Nou wil ik de crisis in verpleeg- en ziekenhuizen niet bagatelliseren. En ook niet het verdriet om ernstig zieke of overleden mensen, de problemen van veel kleine ondernemers of de groeiende eenzaamheid. Maar om te doen alsof ons iets verschrikkelijks te wachten staat, dat gaat te ver. Want het gaat in de discussies nauwelijks over de zieken op de IC of het uitgeputte zorgpersoneel. Nee, het gaat vooral over het gezamenlijke kerstdiner dat ons door de neus wordt geboord. Maak er wat gezelligs van binnen de mogelijkheden, zou ik zeggen. Denk aan de Kerst van die ander in plaats van die van jezelf.

Misschien heb ik makkelijk praten. Ook al horen de Gewone Jongen en ik tot een risicogroep, we zijn einzelgängers en vervelen ons nooit. En alleen zijn in de wetenschap van elkaar, is anders dan helemaal alleen. Toch ligt veel in the eye of the beholder. Het halfvolle en lege glas, jawel.

Maar niet minder waar! Het leven is kort, en er is nog zoveel moois te zien. En te horen. Zoals de ‘BOB’cast, een podcastserie in 26 delen over de bijna 80-jarige Bob Dylan. ‘There are numerous ways you can think about this virus’, aldus de Meester, ‘I think you just have to let it run its course’.