foto: W.V. Mountain ‘Winterstaude’
In het IJslands bestaat er een woord dat een gevoel van melancholieke nostalgie beschrijft. Een gevoel dat je krijgt wanneer je luistert naar betekenisvolle, verdrietige muziek uit je verleden. Angurvaerd. Oftewel ‘tender-sadness. In het Faeroese, een verwante taal, bestaat het woord sorgblidni, wat zo iets betekent als ‘gentle-grief’. Woorden maken het ons mogelijk grip te krijgen op een staat van zijn, een emotie die ergens in ons binnenste sluimert.
Andersom is het ook zo dat sommige talen meer synoniemen hebben voor bepaalde emoties, gebruiken of gedragingen. Het Inuit heeft wel 20 verschillende woorden voor sneeuw. Terwijl wij maar een soort opmerken. Woorden brengen nuances en contouren aan in onze belevingswereld.
De noordelijke landschappen hebben een groot vermogen melancholie op te roepen. Omgekeerd roept de ‘sadness’ van de huidige tijd het verlangen op in die landschappen te vluchten. Bij mij althans. Het lezen over de verwoesting van het IJslandse landschap ten behoeve van de aluminiumindustrie. Opdat wij onze bier- en frisblikjes gewoon weg kunnen werpen in plaats van ze te recyclen. Het wetsvoorstel dat in de 2e kamer ligt, dat gaat bepalen dat het helpen van verdrinkende vluchtelingen op de Middellandse zee voortaan een misdaad is. De toename van huiselijk geweld onder invloed van corona. Het verlies aan mogelijkheden voor zovele jonge mensen op deze aardbol door het virus. Ga zo maar door.
Vanmorgen ontving ik een foto uit Oostenrijk. Okay, niet echt een noordelijk land, maar toch. Ooit beklom ik, samen met de afzender deze berg om de zonsopgang te zien.
Angurvaerd