Het is koud in het Hiernumaals.

Amper klaar met Sinterklaas, na wat schijnt slechts een paar uurtjes slaap, en dit Damesmeisje met hond rennen door het ijskoude VP. Voor het eerst zie ik bevroren plassen. Voor hond Marie maakt het niks uit. Ze rent, snuffelt, komt af en toe checken of ik ook nog oké ben en voort is ze weer, nooit ver uit de buurt.

Onder de A 10 door gaat de tocht en in een driehoek tussen metro, treinbaan en snelweg, op de oude sportvelden van mijn jeugd, ligt het hondenveld.

Hier laat Marie een andere kant van haar persoon zien. At ze gisteren nog in een onbewaakt moment de ongebakken Sinterklaastaart op en besprong het bezoek, hier is het concentratie en focus. Ze volgt met gespannen aandacht de instructies van de juf, haast zich mijn commando’s uit te voeren. In een strakke lijn snelt ze het veld over en haalt namaakprooien binnen, van locaties die ze niet kan zien, slechts op aanwijzing rent ze er heen. Blind vertrouwen. Helemaal in het nu. Geen gisteravond, geen straks.

Heel veel Hiernumaals uren later hoor Ik de 93 jarige Daniel van Zweden pianospelen voor zijn jarige zoon Jaap, dirigent van het New York Philharmonic Orchestra. Ze kibbelen liefdevol voor de televisiecamera. Over wie het meest gedisciplineerd was, vroeger, en nu. De vader vond zijn zoon wel erg streng, er mocht zelfs geen kopje koffie in ‘zijn muziekles tijd’ gedronken worden. Altijd slechts één ding tegelijk doen, altijd gefocust op de activiteit in het nu. Dat is het motto, ook van de ooit piepjonge violist die het woord voor zichzelf uitvond.

Honden hoeven t niet uit te vinden, die zijn het. Altijd in het Hiernumaals.