Sinterklaasavond, bijna twaalf uur en de kamer ligt vol papier en karton. De hond kauwt op een waxine lichtje, waarschijnlijk om de opwinding van de avond kwijt te raken. Er hebben zich in onze woonkeuken de wonderbaarlijkste taferelen afgespeeld en Corona proof zal t ook niet altijd geweest zijn. Een onverwachte kus, een contactzoekende arm, een liefdevolle blik.
Ik krijg een zelfgemaakte gebedsmolen en een boek van Longchenpa. Een veertiende eeuwse Tibetaanse geleerde. “Just as the images on television are nothing more than light, so are our experiences merely a dance of awareness”, aldus de vertaler in de 21e eeuwse editie.
Eerder die dag ontving ik een e-mail van een collega uit een organisatie voor vrouwenopvang, waar ik supervisor was, een mensenleven geleden. Haar eerste roman ligt in de boekwinkel. In het nawoord bedankt ze me voor steun en wijsheid. Een cadeautje, al zit er geen Sinterklaaspapiertje omheen.
Ik ontving bovendien voor de eerste maal het nieuwe, zogeheten ‘heen en weer doosje’. Van het andere Damesmeisje. Een nieuw project is gestart. Dit doosje met haar delicate inhoud, zal dikwijls heen en weer moeten reizen. Veel werk aan de winkel. Of, liever geschreven, ‘aan de wereld’.
Borduren voor een toekomst. Wat een cadeau daaraan deel te mogen nemen!