De werkweek is ten einde. En ik zit in de serre, op mijn geliefde plekje. Kaarsjes aan, glaasje wijn erbij en mijn boek. Ik heb net de blog van het andere Damesmeisje gelezen. Ik zit tegenover de kast waarin het bewijs staat. Het boek en ik sta er in! Een dierbare herinnering.

Mijn boekenkast. Het geheugen van mijn leven. En deze tijd van het jaar leidt toch al zo tot mijmeringen, herinneringen.

Aan alle Sinterklazen. Ook in Slotervaart werd er druk aan de Sint gedaan. Elke jaar weer verschenen er grote bouwwerken uit kamers die weken lang verboden terrein waren. De Sint in de Lange Leidsche. Ik herinner me een hele grote boterham, met echte pindakaas. Mijn lievelingsbeleg, lekker en goedkoop bovendien. Sint op de Keizersgracht. Al ruim 25 jaar met de ‘andere’ familie. Mijn moeder nam de rijsttafel mee. Later nam onze vriendin dit van haar over.

Corona heeft dit jaar roet in het eten gegooid en de traditie verstoord. wW zijn zelfs het Indonesische eten vergeten. Maar een crisis geeft ook nieuwe kansen. Dit jaar de primeur ‘onderons’, met ‘de jongens’ erbij.

De pakjes staan klaar, de gedichten zijn uitgeprint.

Het werk is gedaan. Straks ons cultureel-culinair avondje, wat heel bijzonder zal gaan worden. Maar dan weet ik nu nog niet. Een laatste IDFA film,

De maaltijd is gekookt, alles is klaar. Bijkomen, uitrusten in de pauze tussen de dingen. Tussen de ene gedachte en de andere. Tussen de ene activiteit en de andere. Als je het leert zien, zit daar de ruimte, enorme ruimte.

The gap.