Ons zoete lieve Gerritje gaat verhuizen. Waarheen laat zich raden. Ver weg, naar over de rivieren.

Het andere zoete liefje waarmee ze samenwoont, moet huilen. De derde huisgenoot, ook een liefje van ons, waarschijnlijk hetzelfde in stilte. Hun paden die tot nog toe behoorlijk parallel liepen, wijken uiteen.

Ons hart doet pijn. Geconfronteerd met deze nieuwe fase. Een hernieuwd afscheid, nog een stukje verder weg. En wij weer een stukje dichterbij onze laatste fase.

Maar wat is dit natuurlijke verdriet vergeleken met het leed in de wereld veroorzaakt door Corona en ander geweld.

Ik denk aan onze lieve vriendin die haar geliefde al zo lang moet missen. Een oceaan er tussen. En heel veel Corona.

Ik denk aan de lieve vriendin uit mijn eerste studie maanden. Hoe zij haar dochter, die op het punt staat te bevallen van haar eerste kindje, moet missen. Een heel grote oceaan ertussen. Geen Corona daar, en heel veel wetten en maatregelen om dat zo te houden.

Ik denk aan de alleenwonenden die al zo lang een knuffel missen, een arm om de schouders. Met weinig uitzicht op een snelle verandering.

Ik denk aan de Armeense vrouw, wiens familie opnieuw moet vluchten. Alles moet achterlaten wat hen dierbaar is. Huis, hun prachtige kerk, het geliefde landschap en de doden.

Ik denk aan al dat verdriet en prijs me gelukkig met mijn lieve zoete Gerritjes. Waar ze ook zijn.

Standbeeld van Zoete lieve Gerritje, Leo Geurtjens 1958, Den Bosch

Verstuurd vanaf mijn iPad