In al onze weekendkranten staat David Van Reybrouck’s nieuwe boek, over de Indonesische onafhankelijkheidsstrijd, besproken. Lovende woorden. Hij vraagt zich af of hij als Belg de aangewezen persoon is dit boek te schrijven. Hij heeft zelfs Mak en Westerman gevraagd of zij t niet moesten doen. Maar die waren met andere zaken bezig. Wat hem intrigeert is dat de Nederlanders, anders dan de Belgen, nog steeds amper kritisch staan tegenover de eigen koloniale geschiedenis. Iets minder dan de helft van de ondervraagden gaf aan er geen probleem mee te hebben, sommigen wilden best nog steeds een overzees gewest bezitten. Slechts een klein percentage neemt afstand van het fenomeen. Terwijl onze overzeese geschiedenis langer en hardvochtiger is dan die van de Belgen. Van Reybrouck signaleert nogal wat onverschilligheid van de Nederlanders in deze kwestie. Weinig mensen lijken te weten dat Nederlands Indië in de jaren 30 trekken had aangenomen van een politiestaat. Elk protest werd hardhandig de kop in gedrukt.

Ook deze feiten raken mijn persoonlijke geschiedenis. Niet alleen emigreerde mijn Haarlemse opa na WO1 naar Indië om daar in de koffie cultuur te gaan en kwam mijn Belgische oma, met wie hij met de handschoen getrouwd was, hem enige tijd later achter na gereisd. Zij werd als een vorstin in een draagstoel over de bergen gedragen, op weg naar haar nieuwe thuis. In 1947 keerden zij, na vreselijke oorlogsjaren, met hun twee dochters, terug naar Europa.

Daarnaast is er nog een familielid die naar Indië ging. Mijn Haarlemse oom, die ik heel lief vond. Als KNIL militair en ‘hospik’ ging hij de opstandelingen op hun donder geven. Ik kon het als kind niet goed met elkaar rijmen. Mijn lieve oom die vertelde over ‘blauwe bonen” waarmee het niet goed afliep. .De beste tijd van zijn leven, zo scheen het mij toe te oordelen aan zijn enthousiasme over het bestaan daar samen met zijn maten..

Nog niet zo lang geleden dus, was ons land een gruwelijk onderdrukkende natie. Van het type dat we nu collectief, daarover zijn veel Nederlanders het immers eens, afkeuren.

Dit ‘karma’ dragen we met ons mee. Van Reybrouck wijst ons er, als ik de kranten mag geloven, heel vriendelijk maar duidelijk op. En dat mag hij doen. De Belg heeft immers

eerst de hand in eigen boezem gestoken met zijn boek ‘Congo’.

Laten we iets doen voor ons karma. Laten we mensen helpen die nu, anno 2020, lijden in politiestaten. Daarom dit keer geen foto, maar een huiswerkopdracht.

‘Revolusie’ in de blog.