We kijken, in het kader van de IDFA , naar 100up. Door Heddy Honigman, de bescheiden filmmaakster die ik zo bewonder. Ze volgt enkele honderdjarigen gedurende een paar jaar. We zien de honderdenvier jarige zusters, eeuwig in discussie over leven in t nu of het verleden gedenken. Patricia is nog steeds actief in haar vak als seks therapeut en noemt het geen zin hebben in seks, door zowel mannen als vrouwen, het grootste probleem van onze tijd. We nemen nergens meer de tijd voor. Zin in seks moet groeien.
De 100 jarige Peruaanse dokter die het leven zinvol houdt door s morgens naar het ziekenhuis te vertrekken en s avonds de zorg voor zijn dementerende vrouw over te nemen van de thuishulp. De Scandinavische die we lammetjes zien helpen geboren te worden in een ijskoude wereld. Ik zou zo bij haar in willen trekken. Simpele houten vertrekken op een berghelling met uitzicht op besneeuwde toppen en een meer in de diepte. Ze maakt zich zorgen om de wereld en haar bewoners. Insecten en vogels verdwijnen.Leegte. De Weense, wiens man opgepakt wordt tijdens de vlucht naar Frankrijk, begin ‘40 en alleen achterblijft, met een miskraam. Ze gedenkt hem sindsdien elke dag met kleine stukjes papier in zijn handschrift.
“Het menselijk bestaan is slechts een stipje in het mozaïek van het leven”, zegt de oude man die tijdens de opnames sterft. Zijn zoon huilt.
Ik stel het andere Damesmeisje per app voor om ook honderd jaar te worden, in onze Casa azul. Ze vindt het een goed plan. Afgesproken.
Na het zien van de film gaan het oudste kind en ik aan t werk in mijn atelier. We schilderen in stilte, met Neil Young en Philip Glass op de achtergrond. Wat valt er te zeggen? Het is goed zo.