Ik zit tijdens de jaarvergadering achter het scherm te luisteren naar een schrijnend verhaal. Over hoe uitvaartmuseum Tot Zover langzaam de nek wordt omgedraaid. Een prachtig klein museum, dat met spraakmakende tentoonstellingen en activiteiten over een moeilijk onderwerp als de dood terecht bestaansrecht heeft verworven. Ik voel de aandrang om naar Amsterdam te scheuren om een eind te maken aan een zinloos conflict met De Nieuwe Ooster. Want dat is het. Zinloos, onbegrijpelijk en onfatsoenlijk, zeker gezien de moeilijke positie van musea door het coronavirus. Maar ja, bijna 6 jaar weg en niets meer te vertellen…

Hoewel, elke moeder voelt zich een leven lang betrokken bij een kind, ook al ziet ze het niet meer.

Aangeslagen zit ik veel later te kijken naar de film White God. Een apocalytisch begin. Een meisje fietst door een uitgestorven stad, een meute losgeslagen honden zit haar op de hielen. Eén daarvan is haar hond Hagen, die door haar vader de deur is uitgezet. Hagen sluit zich aan bij een groep radicale zwerfhonden die besluiten in opstand te komen. De ellende die die honden wordt aangedaan, ik wil er niet naar kijken. Maar ook weer wel, want hoe loopt het af? Het einde is prachtig èn beklemmend.

We eindigen met Beau. De partijleider met Heintje Davids neigingen valt in het niet bij het jubilerende Metropool Orkest. Ze spelen ‘The show must go on’ met de allerbeste zanger van Nederland, Di-rect frontman Marcel van Veenendaal. Wat een passie, wat een bezieling, wat een emotie.

En hoe waar! The show must go on! Laat je niet kisten, daar in de Watergraafsmeer!