Ons caravannetje staat groen uitgeslagen en eenzaam in het landschap. Binnen is het klam, de banken liggen bezaaid met vliegenlijkjes. Na wat geveeg en gepoetst kunnen de kaarsjes aan en het kerstboompje neergezet. Een klein kadootje voor erin prijkt ernaast.
Lawaai, daar zijn ze! Halverwege een uitbundige ren blijft Marie stokstijf staan. Wie is die vrouw, zie je haar denken. Gelukkig is het andere Damesmeisje me niet vergeten. Blij maar voorzichtig omhelzen we elkaar.
Na ruim 4 maanden weer samen in de Knaus. We kunnen ons geluk niet op. We praten bij en eten een stukje pumpkin pie, het uitgepakte kadootje gaat in ’t boompje. Ons gesprek gaat door in de auto op weg naar filmhuis Slieker in Leeuwarden. Daar is alles coronaproof, op keurige afstand van de andere bezoekers. Het verhaal en de foto’s van Frida Kahlo’s leven zijn bekend. Zo ook haar schilderijen. Hoe Kahlo in haar kunst op unieke en baanbrekende wijze liet zien wat het betekent een vrouw te zijn is een eyeopener. Zou er na haar ooit nog zo hartverscheurend een miskraam zijn verbeeld? Of zo visueel hoe een tragische liefde kan leiden tot de keuze voor een kunstenaarsschap? Onder de indruk en enthousiast lopen we naar buiten. ‘We gaan dit niet bespreken’, stelt het andere Damesmeisje voor. ‘Laten we elkaar verrassen hoe we dit vorm gaan geven in ons eigen leven. Met ons eigen leven’.
In 1939 schilderde Frida Kahlo het zelfportret ‘De twee Frida’s’. De harten van beide vrouwen zijn blootgelegd en nog maar door één ader verbonden. Zo voelde het vandaag ook, zo samen.