Het is een dag van vanalles en nog wat. Vroeg in de ochtend staat de Klusjesman voor de deur. Er komt een nieuw ulebord op het dak. Het oude houten bord viel door verrotting zowat uit elkaar. Het nieuwe is van kunststof. Een praktische keuze, zo hoog in de lucht is het verschil niet te zien. De mannen kijken meteen de krimp, dakje tussen woonhuis en deel, na op lekkage en vervangen het onderste kozijndeel van de dakkapel.

Zo verglijdt de dag met koffieschenken en praatjes verkopen.

In de avond verbazen we ons over de oud burgemeester van New York, ooit door Times Magazine uitgeroepen tot Men of the Year, nu een zwetende man met uitlopende haarverf en een hoop gebazel. Over de People’s Princess, waar iedereen ooit medelijden mee had, maar die nu is omgedoopt tot emotiepopulist. Over de 75-jarige Dolly Parton, die de polarisatie in Amerika volledig overstijgt. En over de overleden kunstenaar Ulay, die een expositie blijkt te krijgen in het Stedelijk. Ik ken hem eigenlijk alleen van het moment dat hij tijdens haar performance The Artist is present in het Moma aanschuift aan tafel tegenover zijn ex Abramovic. Wedden dat het andere Damesmeisje snel gaat kijken?

Ondertussen vliegen de appjes me om de oren. Jongere Zus en Zwager testen gelukkig negatief op corona. Hoera! En morgen zie ik eindelijk het andere Damesmeisje weer. Ook hoera!