In de tuin van een magnifieke villa in een niet nader benoemd land vindt een afscheidsinterview plaats met een vertrekkend kanselier. Aan het einde heeft de journalist nog een vraag: “vind u het erg om uw parlementaire onschendbaarheid te verliezen?”. “Waarom zou ik daar bezorgd over zijn?” antwoordt de kanselier. De eveneens aanwezige secretaris probeert het gesprek snel te beëindigen, maar de journalist weet nog een vraag te stellen:” Bent u niet bang dat ze u dwingen om te verhuizen? Deze villa is natuurlijk wel staatseigendom”.
De kanselier:”Dwingen? Dat zouden ze niet durven”.
Vaclav Havel, dissident schrijver en tot tweemaal toe president van voormalig Tsjecho-Slowakije schreef deze klucht in 2007, verfilmd in 2008. Carolien de Gruyter haalt dit sprookje, dat uiteindelijk goed afloopt, aan in de NRC vandaag. De parallel met de verdere inhoud van de kranten is evident. Bezorgde en relativerende analyses en prognoses rondom het Witte Huis.
Republikein en vriend Ronald Kessler moet lachen. “ Typisch Donald”. “Natuurlijk vertrekt hij”. Het gaat er allemaal om de kiezers scherp te houden en een (ontevreden? A.D.) electoraat te mobiliseren voor 2024. Oftewel: Het is allemaal een grote truc, met voorbedachte rade en we stinken er collectief in. Inmiddels staan er wel honderdduizend fans te protesteren voor de luxe villa. Gaat deze boze opzet slagen? “Waak voor de guerillatechnieken van de populisten”, schrijft historicus en psycholoog Eelco Runia. Het echte gevaar zit hem niet in de verdeeldheid op zich, maar in de asymmetrie van de oorlogsvoering. Met andere woorden het gaat bij populistisch rechts niet om de inhoud maar om het winnen en daarbij kan letterlijk alles ingezet worden. Een grimmig sprookje.
