OLIVOREMALACRIA

Het Sinterklaasjournaal krijgt een telefoontje van Sint. Verder mag niemand weten waar de stoomboot aankomt. En zo staan alleen een zingende verslaggever met drumbandje te wachten aan de Dieuwertje Blokkade. Als Sint aan wal stapt blijkt hij omringd door dansende roetveegpieten en -pietinnen. Geen Zwarte Piet meer te bekennen.

Over naar een verslaggeefster boven een snelweg. Zij zwaait naar een toeterende toeringcar vol met kinderen en één volwassene, de burgemeester. ‘Want’, zo legt ze uit, ‘Sinterklaas komt niet meer naar ons toe, hij werkt thuis’.

Ondertussen komt Sinterklaas met zijn paard Ozosnel aan bij zijn werkkasteel. Dat lijkt verdacht veel op Paleis Soestdijk. Een grote rode troon staat klaar op het bordes, de Sinterklaasvlag gaat in top. Zakken vol schoenkadootjes verdwijnen via de hoge trap naar binnen. Daar liggen ze opgestapeld, tussen marmeren borstbeelden en grote donkere schilderijen in gouden lijsten.

Langzaam druppelen bezoekers binnen. Elk dorp, elke stad brengt kindertekeningen en wat lekkers. Kaas uit Alkmaar, bosse bollen uit Den Bosch, Haagse hopjes uit Den Haag. De Sint is overal dol op. Alleen een bus uit Friesland komt te laat. Die werd gehinderd door een wegblokkade.

Wat een ontzettend goed bedachte en opwekkende uitzending! Maar wat een weemoed ook. Het doet me terugdenken aan die urenlange defilées met koningin Juliana op het bordes. Aan Pa Meuris, als een groot kind op zijn knieën tussen kadootjes en kinderen. Met altijd die ellenlange gedichten met altijd dat ene zelfbedachte woord. Olivoremalacria.