In een klein Pools stadje, waar in de jaren 40 van de vorige eeuw voornamelijk Joden woonden, doen twee historici een experiment. De een is Pools, de ander van Joodse origine.

Ze willen de huidige bevolking confronteren met een zwarte bladzijde uit de Poolse geschiedenis. Met verf en kwasten in de hand spreken ze burgers op het centrale plein toe met een verhaal over de Joden die hier woonden en vragen of iemand hen wil helpen een tekst op de muur aan te brengen. “joden, we missen jullie”. Niet meer, maar ook niet minder. Niemand doet mee. Integendeel. Sommige mensen blijven schijnbaar onaangedaan staan kijken, anderen reageren agressief. De politie arriveert. ook agressief. Uiteindelijk worden ze weggehoond. Alsof de tijd teruggedraaid is naar toen, aan de vooravond van de Jodenvervolging, Ook hier in dit stadje, door de buren, door stadsgenoten. Door familie van de toeschouwers.

We kijken naar Gert Mak, In Europa. Anders dan het boek, doen de beelden, de interviews met mensen anno nu me realiseren hoe de situatie in ‘onze’ misschien iets minder ‘verenigde Staten’ is.

In Duitsland is Merkel blij met de komst van Biden. De grote bondgenoot is weer een beetje terug, nu al. Boris Johnson haast zich aan te pappen.

Oostelijker dan onze buren gaat mijn blik amper. Terwijl ik van de VS elke staat weet te vinden. Wat is dat?

Wat trekt me naar die onmetelijke verten? Waar overigens al eerder een vrouw (achter de schermen ) het roer in handen had. Edith Wilson, de tweede vrouw van Woodrow, president van de VS van 1913 tot 1921. Ik lees het in een artikel toegestuurd door onze lieve Utrechtse vriend. Hierover later meer.

Eerst een rondje ‘Europa’ vanavond.