Paulien Cornelisse vertolkt vanmorgen in de VK een gevoel waarop ik mezelf betrapte. Ik hoop dat er een stevige deur zit tussen de vleugel van het witte huis waar Melania huist. De woede veroorzaakt door de krenking heeft meer nodig dan tweets en golfballen. En als de First Lady gaat zeggen wat ze denkt kan die woede gevaarlijk groeien. En er liggen tot januari nog wel wat presidentiele touwtjes in handen van de woedende tweeter.
In dezelfde VK las ik de beknopte biografie van Jill Biden. Het zou wel eens de eerste First Lady kunnen zijn die haar baan niet opgeeft en haar eigen leven blijft leiden. Een foto toont Biden, steun zoekend bij zijn vrouw, vlak voor een optreden.
Sterke vrouwen, geen anorexische barbies meer. Wat een verademing. Maar misschien moeten we Melanie, in this final hour, niet onderschatten. Hoe vanzelfsprekend is het dat een verliezende president de winnaar geluk wenst. Dat weet zij, en ze kent ook de houding van T.
Wat weten wij eigenlijk van de narcistische levenshouding?
We kijken naar Arnon Grunberg, in gesprek met Ian Buruma, beide Amerika experts. Enkele basisprincipes van de narcistische leider. De ander vernederen om je eigen wereld te verbeteren. Het vermeende recht om niet gekwetst te worden. De ander is altijd de zondaar. Vergiffenis is verworden tot zonde en zwakte.
“Ik vertrouw dit land ondanks alles”, besluit Grünberg.
Mensen die krachtig blijven, ondanks een stressvol leven.
Misschien moet het nu van de vrouwen komen, denk ik.
Verstuurd vanaf mijn iPad