De honden rennen door de kamer. Onrustig. Voelen zij iets van de spanning die in de lucht hangt?

Mijn mobiel zoemt en rinkelt. ‘Gif’jes van dansende dochters en opgeheven duimen. ‘Thank God’ emoticons.

We zitten met onze lieve vrienden uit het hoge Noord Westen op de bank en kijken naar het televisiescherm. In dezelfde samenstelling zoals we dat 12 jaar geleden deden. Toen werd Obama gekozen. Nu melden de diverse Amerikaanse nieuwszenders dat het een feit is: Joe Biden heeft gewonnen.

We zien beelden uit Washington D.c. 95% van de bevolking stemde hier voor Biden. Uitzinnige vreugde alom, de massaal gedragen mondkapjes kunnen de pret niet drukken. Zwarte vrouwen staan stil bij het feit dat voor het eerst in de geschiedenis van de VS de vice president een vrouw is, een zwarte vrouw. Ik moet denken aan het verhaal dat ik vorige week las, in een ‘Groene’ vol ellendig nieuws. Het verhaal van Kamala Harris. Hoe haar moeder, een wetenschapper, op de universiteit voor de schoonmaakster werd aangezien. We schrijven geschiedenis.