Stepping stone

We gaan naar de stadsschouwburg. Dat wil zeggen ‘virtueel’ en nemen plaats op de bank van onze lieve vrienden in de Jordaan. En kijken naar Ivo van Hove’ s “ Wie heeft mijn vader vermoord”, gespeeld door Hans Kesting.

De jonge Franse schrijver Edouard Louis praat, autobiografisch, tegen zijn oude vader. Een hartverscheurend stuk over huiselijk geweld, alcohol, de noodzaak om alles te willen vergeten. De ellende die van generatie op generatie doorgegeven wordt. De vernedering van zonen door vaders. De dwang om ‘mannelijk’ te zijn. Dat wil zeggen alles wat voor vrouwelijk staat te haten.

De jonge Edouard vlucht naar Parijs. Daar, op afstand ziet hij patronen, de verbanden. De systematisch gehandhaafde armoede, de privileges die alleen aan de rijken toevallen, zoals de duvel op de grote hoop schijt. Regeringsleiders van alle gezindten met hun vernederende maatregelen, tot Macron aan toe met zijn belastingverlaging voor de rijken.

De jongeman keert terug naar zijn vader. Op een andere manier. Er ligt een loopplank over de afgrond van haat en vernedering, het begin van een brug.

Al kijkend gaan mijn gedachtes onwillekeurig naar de VS. “Laten we Biden” schrijft Tommy Wieringa in de VK vanmorgen. De kloof die het land verdeeld is niet door Trump ontstaan, maar deze heeft de krachten die de splitsing deden ontstaan misbruikt voor persoonlijk gewin en macht. Maar de democratie slaat terug, zo lijkt het.

Laten we hopen dat Biden en Harris een loopplankje, hoe smal ook, een ‘stepping stone’ kunnen leggen in deze kolkende modderstroom.