De dagen lopen in elkaar over. Dat komt door nachten van nauwelijks slaap. Wat is dat toch voor een rare trek? Ergens live bij willen zijn? Waar was jij toen…? Ik lag in bed, ik lag te slapen…Ondenkbaar.

En er gebeurt helemaal niks. Ja, er komen stemmen bij, vooral aan de blauwe kant. Maar het gaat zó ontzettend langzaam. Ik kan de cijfers en wat er mogelijk gaat gebeuren inmiddels dromen.

Het is een soms onthutsende mediashow. ‘We kijken allemaal naar de Titanic, die langzaam ten onder gaat’, hoorde ik zojuist iemand zeggen op Radio 1. En een CNN-verslaggever had het, na het zien van de tweede toespraak van Trump, over een ‘zwaarlijvige schildpad die op zijn rug ligt’. Ik hoor enig leedvermaak in deze beschouwingen, begrijpelijk na al dat journalisten bashen. En de zorgen over wat de volgende stap van de bijna ex-president zal zijn, die voel ik ook. Maar om zijn toespraak weg te draaien, zoals veel TV-stations deden?

Want onder dit alles ontvouwt zich een andere, veel schrijnendere werkelijkheid. 74 miljoen stemmen gingen naar Biden, 70 miljoen naar Trump. Nog nooit kregen twee presidentskandidaten zoveel stemmen. Je kan er niet omheen: 70 miljoen mensen hebben hun hart verpand aan Trump. Zij geloven oprecht in hem. Zij kijken helemaal niet naar de uitleg van CNN, maar leven in een eigen waarheid. Dit zijn niet allemaal gevaarlijke rednecks met geweren, maar gewone mensen. Hillary Clinton noemde hen ooit denigrerend ‘the deplorables’. Wat moet er van hen worden? Wie gaat zich ècht om hen bekommeren?