In een wolk van harde muziek kwam de truc met aanhanger het tankstation binnen rijden. Grote mannen met rode nekken en cowboylaarzen gooiden portieren open en richtten zich op de andere aanwezigen. Vlaggen en flyers werden in handen geduwd, of je nou wilde of niet.

Ik wachtte bij de fietsen. Joop haalde koffie. Stilletjes legde ik het spektakel vast en hoopte dat ze me niet zouden zien.

Met heimwee denk ik terug aan onze tochten door de VS. De mensen die we ontmoetten. Hoe voelen ze zich nu? Onze lieve vrienden in Chicago. De stad met de beruchte harde wind. Niet qua Beauforts maar politiek temperament. Het kan er hard aan toe gaan. Hebben ze hun huis dichtgespijkerd?

En de vader die met zijn zieke dochter langs de Pacific fietste en het debacle aan zag komen. Ik denk ook aan de hoogbejaarde daklozen. Echtparen, enkelingen die alles verloren hebben. Dikwijls zwart.of getint.

Ik denk aan de woorden van een zwarte reporter gisteravond. Als Biden wint is dat een politieke overwinning. Maar voor velen is er daarnaast de morele ontsteltenis, die pijn doet. Ondanks wat er allemaal gebeurd is en boven is komen drijven, hebben zovelen op T gestemd. In absolute aantallen hebben ruim vier miljoen Amerikanen meer ‘rood’ gestemd en bovendien uit alle bevolkingsgroepen. Witte vrouwen, latino’s, zwarte mensen. Hoog en laagopgeleiden.

De caravan blijft rond rijden en zijn zieke boodschap verspreiden.