Het gewicht van de lucht in een ruimte, weergegeven in betonblokken op een houten pallet. Totaal 1293 kilogram. Een kunstwerk van David Rickard. Je zou denken dat lucht gewichtsloos is. Maar dat is schijn. We leven onder grote druk, dat is duidelijk.

Ik koop met een Albert Heijn winkelwagen muntje van onze Utrechtse vriend (wie heeft er tegenwoordig nog muntgeld in zijn zak?) uit de ‘Airdispenser’ van Yoko Ono een portie lucht in een plastic capsule. Ik ben blij, ik heb wel wat met haar. En ook zij is beïnvloed door Artemisia.Toeval bestaat niet.

We zijn in Museum Kranenburgh bij de expo Lucht. Leven-fenomenen-complicaties.

Buiten is de lucht donker. Onder de klep van de Volvo stationcar van onze vrienden drinken we later de door hen meegebrachte koffie met daarbij een luxe bonbon. De geplande wandeling zit er wegens de zwaarte van de lucht niet in.

Thuis ligt er een loodzware ‘Groene Amsterdammer’ op tafel. ‘Van wie is Amerika? Stemmen in een verscheurd land’. Het ene artikel nog zwaarder dan het ander. Donkere luchten pakken samen boven de aarde.

Toch zie ik een lichtpuntje in deze depressie. Het verhaal van Kamala Harris,

running mate van Biden. Als kind uit een huwelijk van twee niet westerse migranten belichaamt ze de veranderende demografie van het land. Haar uit India afkomstige moeder die, als kanker onderzoeker, op haar werk wel aangezien werd voor de schoonmaakster, is haar idool. Zeg niet dat iets te moeilijk voor je is en doe nooit iets half. Het optimisme in onze tijd moet komen van deze generatie met gemengde achtergronden, waarvoor Harris staat. Dit optimisme is samengebald in de “Hero code:” i promise to be the very best me i can be”.

Superhelden zijn overal om ons heen. Dat maakt de lucht weer wat lichter om te dragen.