Amsterdam, 31-10-20

De zelfportretten van Celia Paul moeten even wachten. Vandaag gaat over andere zaken. Met de lieve vriendin uit Noord naar het Teylers museum. Even terug in de tijd, lopend door de prachtige zalen vol fossielen van de meest wonderbaarlijke prehistorische vissen en primitieve levensvormen. Op weg naar John Constable.

De grote werken laten we links liggen. Maar de schijnbaar achteloos getekende en geschilderde mini landschapjes bekoren ons. Slordig in een lijstje gedaan, rommelig afgeknipt. Abstracte werkjes eigenlijk. De studies van wolken doen me denken aan de weidse landschappen van Friesland, van Normandië. Zoveel lucht te zien.

Een dag van landschappen. Op het strand, even later, lijkt Constable zelf aanwezig te zijn. Donkere luchten met een vreemde belichting op zee.

Weer later steek ik de rivier over, op weg naar het Filmmuseum. ‘Trembling landscapes’. Een reis door het Midden Oosten. Landschap als getuige van leed en spanning. Beelden van eindeloos woestijn landschap met restanten van menselijke nederzettingen, slechts verraden door een kleine schaduw opgeworpen door de laagstaande zon. Verlaten, verjaagd. Gestorven, verhongerd.

Overlevenden van weggebombardeerde steden borduren de grenzen van hun opvangkampen op oude stadskaarten. De oorspronkelijke straatnamen prevelend. Zoekende, dolende mensen in een bijbels tafereel.

Aangeslagen, verscholen in elkaars armen lopen we naar de uitgang via het gesloten restaurant. Door de donkere ruimte met gedekte, wachtende tafeltjes, werpt de avondhemel een laatste gloed op de rivier. Buiten wachten ons donkere wolken die hun lading loslaten boven de trillende stad.

Trembling cityscapes.