Momentjes en verdronken dorpen

Het is haast een traditie aan t worden. Op menig dinsdagavond is er iets op de televisie. En dat zeg ik, als notoire tv dummy. Ik weet amper hoe het ding aan moet, laat staan dat ik programma’s bij de naam ken.

Vandaag was t weer zover. We plannen er tegenwoordig zelfs de maaltijd omheen. Het warme gedeelte aan tafel, de kaas op de bank, voor de televisie.

Vanavond geen conferentie maar een ‘moment’. Met een andere achtergrond. Iets minder streng, haast ‘en passant’  leek me. De gezichten van de hoofdrolspelers stonden wel streng. En getergd. Nog nooit zag ik Rutte er zo slecht uit zien. Nou zie ik hem ook niet zo vaak.

Opmerkelijk hoe de gasten bij M vervolgens pleitten voor strengere maatregelen. Ik moet denken aan krantenartikelen, dit weekend, over Italië en Spanje. Waar mensen de straat op gaan om te protesteren tegen de, in hun ogen, te strenge maatregelen. Die zijn ook strenger dan hier. Maar de resultaten zijn overal min of meer hetzelfde. Nergens is het nou echt top, wat betreft Corona. Of het zou IJsland moeten zijn. Het voordeel van een eiland.

Ik wil weg van dit alles en verdiep me in een artikel over de Noordoostpolder. Een mooie oude landkaart. Met verdwenen nederzettingen erop. Eilanddorpen die verdwenen toen de zee kwam. De Zuiderzee. Door stormen en getij kalfde het land af, de eilanden verdronken.

Wat een treurigheid. Ook toen al.

Verstuurd vanaf mijn iPad