Marjoleine de Vos is wagenziek. Van de wereld. Zo schrijft ze in haar column in het NRC vandaag. Van het nieuws, nep en onbenullig nieuws. Dingen waarmee anderen zich bezighouden die in deze tijd nogal futiel lijken.
Ik herken wel wat in dat gevoel. Na tien dagen semi legaal weg te zijn geweest, blader ik door de berg kranten. Aan de verre kust van ginter komt het nieuws behoorlijk gefilterd tot ons. In compacte vorm, zeg maar. Hier puilen de details je tegemoet. Over de koning en zijn herfstvakantie. Over alle complotdenkers. Over wiens schuld het allemaal is. Hoe erg de Corona maatregelen zijn. En ga zomaar door.
Welke selectie maak je eigenlijk in je hoofd? Welk nieuws heeft het recht ‘nieuws’ te zijn?
Wat een gedoe, denk ik vaak. Waar maken we ons druk over, als we vier weken niet weg mogen? Als we op afstand moeten blijven? Zo erg is dat toch niet?
En dan draai ik de feiten even zo, dat ze me beter uitkomen. Want: zijn wij niet wel weg gegaan? Terwijl anderen niet ‘mogen’. Waren wij, gisteravond toen twee van onze dochters en hun partners gezellig kwamen eten, steeds op anderhalve meter afstand? En tel ik geen vier bezoekers in plaats van de toegestane drie? Okay, da’s waar. Twee van hen hebben reeds antistoffen. Die tellen niet. Of wel?
Is dat wat de Vos bedoeld met het ‘akelige feitje’ dat met name hoger opgeleiden bedreven zijn in het ‘de feiten nogal martelen‘ opdat ze passen binnen ons eigen waardensysteem?
Ik weet niet of t met name hoger opgeleiden zijn. Misschien is t algemeen menselijk dat we allemaal het centrum van ons eigen leven menen te zijn. Als je je gaat afvragen hoe het centrum van de ander eruit ziet, word je draaierig. Wagenziek.