Ik lees ‘gift from the sea’ door Anne Morrow lindbergh. In 1955 geschreven, met een herziene versie in 1975, heeft voor veel vrouwen over de hele wereld enorme betekenis gehad. Ik heb er met name over gelezen. In quotes en verwijzingen in andere boeken die op mijn pad kwamen.
En toen, vorig jaar, op onze fietstocht dwars door de noordelijke Staten van de VS, kwam ik het in fysieke vorm tegen. We hadden pech. Iets met een ketting. Een aardige fietsenmaker die onmiddellijk tijd vrij maakte. Een boekwinkeltje tegenover. Dat ook nog heerlijke koffie en thee schonk. Daar vond ik het. Tweedehands. Het dagboek van een vrouw. Moeder van vijf en schrijfster van beroep. Ze trekt zich terug aan de zee om na te denken. En hoort de lessen die de zee haar toefluistert. In de vorm van schelpen, dieren en andere zeevondsten. Ze stelt zich vragen over de vorm van haar leven en de inhoud. De veelheid aan taken en verantwoordelijkheden.  En wensen die komen kijken bij een dergelijk huishouden gecombineerd met een professionele baan.
“But I want first of all- in fact, as an end to all these other desires- to be at peace with myself. I want a singleness of Eye, a purity of intention, a central core to my life that will enable me to carry out these obligations and activities as well as I can..”
Geschreven in ’t jaar na mijn geboorte en ik kan me er, nu in 2020 , helemaal in herkennen. Hoe dikwijls vraag ik raad aan de zee en blijft mijn vraag nooit onbeantwoord?
Wat blijft erover voor je kern, waar ’t allemaal omdraait, die dit allemaal moet uitvoeren en begeesteren, in deze veelheid?
Ik liep vanmiddag in de late zon over het strand. De vertrouwde duinenrij is veranderd. Twee enorme gaten in een beschermende rij. Een soort hoogvlakte resteert, met twee eilandjes voor de kust. Kleine tafelbergjes, dacht ik. Met daarachter  nieuwe minigebiedjes begroeit met zeegroentes. Een steile afgrond naar het achterland. Een achterland dat nu oog in oog komt te staan met de volle zee. Risico’s en nieuwe ontwikkelingen.
De zee geeft en neemt. Een simpele eerste les die wij mensen  nog niet helemaal onder de knie hebben.