Kleuren

We zijn de enige gasten aan ’t ontbijt. De mevrouw die ons bedient wil graag haar Corona overlevingsverhaal vertellen terwijl wij ons te goed doen aan American pancakes met stroop. Samen met haar team is de eetzaal gepoetst en opnieuw geschilderd. Zijzelf werd ziek. Erg benauwd, maar dankzij de sauna bleek zuurstof niet nodig. Een wonder.  De wetenschap heeft belangstelling.

Ze tikt ons vervolgens op de vingers vanwege de broodjes die we voor de lunch inpakken. Nergens iets te krijgen langs het pad in deze tijden, mompelen we nog.  

Die broodjes zouden we uren later in t dorpje Echt opeten.

Een prachtige tocht, deels door Duits natuurgebied. Langsfietsende Duitsers begroeten ons hartelijk. Ik maakte me nog zorgen. Deze grens is toch dicht? Wij zijn toch ‘rood’ voor de oosterburen?

Na een tocht van 70 km gaat het team uiteen. Moe maar voldaan. De ene helft terug naar Amsterdam. De andere rijdt zuid-westwaarts. De uitzichten vloeien in elkaar over. Limburg wordt België en vervolgens de hoogvlakte van Noord Frankrijk. Lege wegen, stille vergezichten.

Na groene vlaktes en bossen in herfsttinten begeven we ons nu in een oranje zone die maandag nog geel was. Op grijs gebied, moreel gezien.