Systeemplafond

Opnieuw lig ik in bed.Een eenpersoonsbedje met Marie onder een dekentje op mijn voeteneinde. Een hotel in Valkenburg. Binnenlandse vakantiebestemming nummer 1 in de jaren 50 en 60 van de vorige eeuw, schat ik. Op onze route eerder vandaag begon het platteland vrijwel onmiddellijk na de stadsgrens van Maastricht. Marie draafde blij door de velden. Heuvels, mergelgroeven, valleien en vergezichten op rokende fabrieken in ’t Noorden. Een prachtige tocht die 20 km later eindigde in dit hotel. We kregen welkoms biertjes in de bar. En ’t was daarna ook nog happy hour, alsmaar, tot onze verbazing. Voor ’t dinerbuffet moesten we in een andere zaal zijn. Enorm. Een enkel tafeltje bezet. Een bizarre combinatie van binnenhuis architectuur. Ikea ledlampjes en kroonluchters, industrial lampen boven formica tafeltjes. Kamerbreed tapijt en hout met kleden erover. Armetierige kastjes en design planten potten. Boven dit alles hangt een verlaagd systeemplafond in gebroken wit en oranje. Met bronzen spotjes erin.

Het buffet heeft een hoog doperwten met worteltjes gehalte. Stevige pastasalades en vlees in rijke saus. De kok is over verheugd door onze interesse in de toetjes afdeling. En biedt aan nog meer van stal te halen. Wij zijn geheel tevreden met de chocolademousse.

Er ging iets mis met onze bar bestelling. Onmiddellijk door de staf gecompenseerd met een extra wijntje. En het verhaal achter dit alles. Als een van de weinigen doet dit hotel ’t redelijk goed. Een kleine vaste kern van medewerkers met een wisselende seizoens crew. De vaste kern heeft de Corona tijd benut door de eetzaal op te knappen. Uitkiezen, plannen en uitvoeren.  Dat heeft ze erdoor gesleept en ze tot een hecht team gesmeed.

We bekijken het geheel met andere ogen.

Een schitterend systeemplafond kijkt toe.