Waxinelichtje

Onderaan de trap staat een huisaltaartje. Elke ochtend, bij het naar beneden komen, zet ik een plastic waxinelichtje aan. Ooit kocht ik er een grote hoeveelheid van voor een feestelijke gebeurtenis in het dorp. Eén avond branden en daarna lagen ze doelloos in een aantal gestapelde doosjes. Tot het moment dat ik bedacht dat het elke dag ritueel aanklikken van zo’n neplichtje vast wel de betekenis evenaart van een keer in de zoveel tijd een echt kaarsje aansteken. Sindsdien kunnen de vaders, de moeders, de vriendinnen en vrienden en de twee poezenkinderen in de hemel zich verheugen op dagelijkse aandacht. Wat zouden zij vinden van de huidige gebeurtenissen? Het ziet er allemaal niet best uit. Morgenavond weer een persconferentie en zoals gewoonlijk ligt het nieuws alweer op straat. Zoveel mogelijk thuisblijven, alleen reizen als het moet, de horeca weer twee weken dicht. Opvallend is dat het in deze tweede golf nauwelijks gaat over de verpleegtehuizen. Het is nu mondkapjes wat de klok slaat. Maar verplicht dragen zit er nog niet in. Wat is dat toch, die onwil? We hebben geen zin meer om te luisteren naar al het coronagedoe en gaan lekker vroeg naar bed. Nog even lezen. Ik klik het lichtje uit en kijk naar de foto van mijn moeder. Het is een zegen dat ze dit niet meer hoeft mee te maken.