Ik heb kaartjes gekocht. Dit keer ben ik er snel genoeg bij om twee van de dertig beschikbare te scoren. We fietsen door de nog steeds natte stad naar de Nes. Hier op de plek waar ooit het Sint Barbara klooster stond, zetten we de fietsen voor Frascati. Dit kleine theater loopt al mijn hele leven mee. Zo voelt het althans. Toch lees ik op de site dat het pas in 1981 geopend werd in zijn huidige vorm. Een restaurant met dezelfde naam en een aantal zaaltjes. Ik herinner me hoe we, in onze eerste jaren hier gingen eten. De uitbundige sfeer, het onovertroffen cafe eten, de wijn, de opwinding van het ‘midden in het leven staan’.
De grote zaal, met de mysterieuze balkonnetjes. Ik stelde me voor hoe daar, in de hoogtijdagen in de 19e eeuw toen hier wel 1900 mensen konden zitten, het publiek zich over de balustrades boog om beter te kunnen zien.
We melden ons bij het zaaltje van voormalig theater De Engelbak, iets verderop in de Nes. Het cafe is gesloten. We mogen er wel even zitten. Meer gemaskerde bezoekers voegen zich bij ons. Het lijkt eerder alsof we op een trein wachten dan we op theater bezoek gaan. De kleine zaal is leeg op een paar plukjes stoelen na, in tweetallen dichterbij elkaar geplaatst. Hierdoor ontstaat een intieme sfeer. Het onderscheid tussen podium en zaal ontbreekt.
Discordia speelt een stuk over Nabokov. We hebben eerdere voorstellingen gezien over andere schrijvers. Associatief, improviserend, zoekend. Geen makkelijk ‘vermaak’.
Ooit las ik Lolita en Pnin. Zelfs een biografie van de schrijver. In de tijd dat Lolita een fout boek gevonden werd. Het is weg. De associaties blijven nergens aan haken in mijn brein. Voor altijd verloren.
Een groepje bezoekers meent in de verkeerde voorstelling te zitten en verlaat de zaal. Een fotograaf beweegt zich tussen spelers en publiek. We zijn een geworden. Ik voel hun spanning, ongemak.
‘De avond is ongemak’. Ik moet aan mijn boek denken dat thuis ligt te wachten. Het levensverhaal van een jonge vrouw uit een streng gereformeerd milieu die als eerste Nederlandse hiermee de Bookerprijs wint. In een interview wordt gevraagd naar haar ouders’ reactie. Onbegrip, nog steeds. Ongemak.
Met een soortgelijk gevoel fiets ik naar huis. De lege Dam, op een politiebus na. De Bijenkorf als een misplaatst opgetuigde kerstboom in de mist.
Niks knus aan, ook niet echt erg. Slechts ongemakkelijk.