Een rusteloze dag 28-9-20

Elk kind kon de laatste twee weken al zien dat de doorgetrokken lijnen van de dagelijkse grafiek de blik naar de hemel voert inplaats van ergens boven de horizon. De cijfers schreeuwen al enige tijd boekdelen.

Hoewel te laat naar mijn gevoel, overvalt het nieuws over de maatregelen me toch.

De persconferentie. De twee mannen, de doventolk. We zijn terug bij af.

Maar ook niet.

Een lange dag voor me. Een vrije dag. Ik heb me erop verheugd. Ik zit vol met plannen.

En nu valt het stil.

Vriendinnen en vrienden in verre landen en in nu onbereikbare provincies. Gevat in beeldschermen.

Een onzichtbare barrière zet me vast. De stad ligt er onveranderd bij. Druk en toch stil. Nadenken over elke stap. Geen onwrikbare verordening maar een stroperige vertraging stolt het dagelijkse leven.

Geen gezellige ‘cocooning’ zoals tijdens De Eerste Golf, maar een armoedig eilandbestaan.

Op de bank met Marie, mijn trouwe viervoeter. Die heeft nergens last van. Ditmaal ben ik de rusteloze.

Piepklein leed 29-9-20

Als de rust die dag eindelijk gekomen is, lees ik een boek over een meisje dat haar jeugd in bomen doorbrengt, in sloten en weilanden. Tussen de dieren, van klein tot groot. Ze wordt als een beetje gek beschouwd.

Ik hoor een bons en mijn lievelingspoes, de gezellige mollige ‘Zwarte’, loopt voor me te paraderen met iets in haar bek. Ze verstopt zich vervolgens op een stoel onder de tafel. Haar zus Ali staat aandachtig te kijken, iets verderop.

Als ik dichterbij kom zie ik het. Een klein kopje, pootjes en een staart steken uit haar bek. Hartstilstand, denk ik. Geen bloed.

Dan neem ik een zacht maar indringend geluid waar, haast zangerig. Het vult de hele ruimte. De smeekbede van de muis.

Snel pak ik een poezen bakje en vul het met t lekkerste hapje wat ik kan vinden. Dat werkt. Zwarte poes kan de verleiding niet weerstaan en hapt toe. De muis springt op de grond en rent weg. Helaas is dit het moment waarop zus Ali zat te wachten. Een sprong en ze rent met muis en al naar buiten. Ik stuur de hond achter haar aan. Marie, onmiddellijk wakker, ziet dit als een buitenkansje. Ik hoop te bereiken dat de poes de muis loslaat als ze vlucht voor de hond. Zo is de hiërarchie.

Ik weet niet hoe het afloopt daarbuiten.

Terug op de bank kan het boek me niet langer boeien. De hulpkreet van de muis zingt na in mijn hoofd.

Beetje gek, toch?

Vergeten 30-9-20

We gaan weer naar t theater, voor het eerst sinds lange tijd.

Met de lieve vrienden uit de Jordaan hebben we een voorstelling gekozen in het theater aan de buitenste Singelgracht. Met het leuke café.

Maar dan komen de nieuwe maatregelen. En het kleine theater behoort niet tot de uitverkoren 10 culturele instellingen die meer dan de verordenende 30 bezoekers mogen ontvangen. De 90 verkochte kaartjes worden verdeeld in drie groepen: een extra vroege voorstelling, de geplande en een groep afzeggingen. We hebben geluk en komen in aanmerking voor de vroege uitvoering. Ik denk aan de acteurs die nu, zonder pauze, tweemaal op moeten. Helaas is het tijdstip voor mij te vroeg. De plicht roept dan nog.

Dan maar een etentje, bij ons thuis.

De tafel wordt Corona-proef gedekt. De alcohol begrensd. De gesprekken persoonlijk. Aan het einde van de avond staan we elkaar nog een stukje meer nader dan tevoren.

En hoe is het met de fysieke afstand?

Er schijnt een ‘vijand’ te zijn. We weten het. Maar, anders dan in de eerste golf, zijn we hem zo weer vergeten.

Hoogtepunt 1-10-20

De net bevallen verpleegkundige heeft nog tot november vrij voordat ze weer aan t werk moet. Ze heeft t allemaal goed uitgedacht. Extra verlof opgenomen om bij te komen van de geplande keizersnede. En van een drukke kraamperiode als alleenstaande met twee kinderen. Vooral niet te vergeten, van de hectische tijd voorafgaande aan de geboorte. Haar tijd op de corona-afdeling van een groot hoofdstedelijk ziekenhuis. Ze ging met verlof op het hoogtepunt, qua besmette patiënten. Met koffie en taart als afscheid hoopte ze de collega’s pas terug te zien in rustiger tijden.

Ze stuurt me een foto van die collega’s, anno oktober 2020. In plastic verpakt en met een spatscherm voor, lachen een aantal verpleegkundigen me toe. Welkom in de tweede golf. Verwacht hoogtepunt: tussen november en februari ’21.

Neanderthaler – 2 oktober

De Gewone Jongen begon ermee. De slaapkamerdeur op een kiertje zetten na nachtelijk toiletbezoek. Die ene keer was genoeg voor simpele kattenhersentjes. Vanochtend maakt een kirrend geluidje me wakker. Tashi geeft met haar grote ronde ogen aan dat het tijd wordt om op te staan. Nooit kan ik haar smeekbedes weerstaan. Ik loop naar beneden en doe de boerenkeukendeur voor de helft open. Voor mijn ogen ontvouwt zich een mistige wereld vol met het geluid van dikke regendruppels. Een leger meeuwen bevolkt het weiland. Ze vliegen allemaal op als Tashi naar buiten springt en hard rennend de tuin in verdwijnt. Terwijl ik me aankleed luister ik naar Radio 1. Een opgewonden discussie over iemand die positief op corona is getest. Wat dat betekent voor de verkiezingen. Ik roep het nieuws naar de Gewone Jongen, nog diep begraven onder het dekbed. ‘Ik geloof dat Trump corona heeft’. Een paar minuten later kijken we samen naar het laatste nieuws. Trump twitterde het bericht zelf.  ‘Dat is geen toeval, dat is opzet’, sombert de Gewone Jongen. Mannen als Bolsonaro en Trump die kiezen voor gezichtsverlies? Ik geloof er niets van. Ik moet denken aan een recent artikel in het wetenschappelijk tijdschrift Nature. Volgens een Duitse onderzoeker heb je drie keer zoveel kans om aan de beademing terecht te komen als je een specifiek gen hebt. Het Neanderthaler gen.